Het is 21 januari 2011. De dag dat studenten het echt niet meer pikken en massaal (hoewel het naar mijn mening wel massaler had gekund) naar Den Haag trekken om te protesteren tegen de plannen om studeren voor de normale, niet zo welvarende mensen onmogelijk duur te maken. Het is dat ik nu zo'n beetje tegen het einde van mijn studie aanloop en de regels pas vanaf september hun uitwerking zullen hebben, maar anders had ik door de verhoogde collegegelden en afschaffing van de basisbeurs in de masterperiode mijn drs.-titel op mijn buik kunnen schrijven. Ik was vandaag graag solidair geweest met mijn (vaak jongere) medestudenten die de komende jaren ongelofelijk hard geraakt worden, ware het niet dat ik gewoon aan het werk moest. Oneens of niet, overbodig of niet, er was geen mogelijkheid voor mij om lekker in de bus naar Den Haag te gaan om daar samen met 15.000 lotgenoten te vernikkelen op een voor de Hofstad onwaardige reep modderig gras. Het was een mooie- en logische opvolger geweest van mijn protest eind 2010 in Nijmegen en een mooie afsluiter van mijn studententijd. Als student ben je het namelijk aan je stand verplicht om te demonstreren, al ben ik normaliter van mening dat massale straatprotesten niet meer van deze tijd zijn. Traditionele media-aandacht brengt niet meer wat het vroeger deed, en wil je invloed uitoefenen op politiek of andere machthebbers dan is nieuwe media toch echt de weg om te volgen. Maar nogmaals, voor vandaag en voor deze kwestie had ik graag een uitzondering gemaakt. De protesten in met name Londen waren indrukwekkend inspirerend en in de geest van de historie van protesten had ik graag mijn steentje bijgedragen.
Deze maand lijkt sowieso in het teken te staan van protesten. Zo begon ik 2011 uiterst ongelukkig met een lichaam dat optrad tegen de ontstane anarchie onder de bacteriën en virussen. Het protest was eentje die in de geest van het huidige warme klimaat goed past: ik was een plaatselijke opwarming van +3 graden Celsius. Nadat ik een beetje bijgekomen was besloot een lichte buiksteek mijn - overigens geweldige - vakantie naar Marrakech te bedreigen. Gelukkig wist ik ook deze opstand tijdig de kop in te drukken. De laatste opstand lijkt van alle klantenservices te komen. Had ik verwacht dat na de Youp-gate van vorig najaar de servicegerichtheid een impuls zou krijgen om maar goed af te steken bij de falende Duitse telecomgigant, niet is minder waar. Zonder in details te treden wens ik de falende klantenservice van HTC een goede gewetenskramp toe. Wanneer je niet je afspraken nakomt, niet laat weten én het ook nog in je hoofd haalt om mij tot twee maal toe in 1 gesprek af te willen schepen door te zeggen dat ik een ander moet bellen én mij vervolgens niet terug laat bellen ondanks de afspraak, dan heb je echt de klantgerichtheid van een politieagent met een bonnenquotum.
Ik ga in protest, en leg het direct naast mij neer. Het is vergeefse moeite, en kost veel te veel energie. Tijd voor voorjaar, voor nieuwe kansen. Tijd voor een gelukkig nieuw jaar.
Friday 21 January 2011
Monday 20 December 2010
Het is weer maandag
Maandagochtend. Ik heb zojuist een gigantisch pak sneeuw getrotseerd en zit hier nu met koude en natte voeten achter mijn pc’tje op mijn werk. Het is een week voor de kerst, wat ervoor zorgt dat de uni nagenoeg uitsterft. Kans voor mij om eens wat klussen te gaan doen die al veel te lang hier liggen.
Om goed gehydrateerd te blijven moet een mens goed drinken. Velen kiezen in de regel voor koffie in de ochtend, daar dit hen de boost geeft die ze nodig hebben om wakker te worden en enige vorm van productiviteit te kunnen behalen. Koffie zorgt inderdaad voor een versneld wakker worden en een hogere alertheid, al betekent een gebrek aan het zwarte goud een versterkte spiegeling van die wenselijke situatie. Dit werd vorige week goed duidelijk toen de koffieautomaat dienst weigerde: er was chaos alom. Vijf verschillende personen zijn bij mij komen aankloppen of ik wist waarom de koffiemachine niet werkte. De ontzetting was nog groter toen bleek dat een kwartier (!) later er nog steeds geen monteur langs was geweest. Was er dan geen noodplan? Waarom is er geen oploskoffie, dit is toch geen werksituatie? Ik moest ze het antwoord schuldig blijven.
Er werd mij die ochtend iets duidelijk. Terwijl ik mijn dagelijkse thee dronk zag ik iets onderin mijn glas zitten. Iets dat koffiedrinkers niet zullen zien door het donkere goedje heen. Het was onafhankelijkheid.
VOF de kunst - Een kopje koffie
Ik sta op, nog niet wakker
Ik wankel door 't huis als een stakker
Maar ondanks alles haal ik m'n doel
Op 't gevoel
Ja, ik ben 'n gebruiker
Het pure spul dus zonder de suiker
Ik giet 't zwarte goud in een kop
En ik leef weer op
Een kopje koffie
En de markt wordt stabieler
De grote winkels werken als dealer
Een Angolees of Braziliaan levert 't aan
Het bevat caffeine
Ik loop erop als was het benzine
Espresso, supra, altijd loodvrij
Dus doet u mij
Een kopje koffie
Een kopje koffie
Over de verzuiling heen
Is er troost voor iedereen
In de uren van nood en ontbering
Neem d'r nog 1
Een kopje koffie
Een kopje koffie
Een kopje koffie
Een kopje koffie
Al die lui op kantoren
Je mag ze in principe niet storen
Maar als de koffiejuffrouw 't wil
Ligt alles stil
En de school, de fabrieken
De universiteit, de klinieken
Al die tenten drijven Godlof nog steeds op
Een kopje koffie
Een kopje koffie
Een kopje koffie
Sterke drank, sigaretten
We slibben langzaam dicht en vervetten
En al relaxend gaan we kapot
Aan ons genot
Maar ik hou van beschaving
Ik wil een keurig nette verslaving
Na al die jaren weet ik 't wel
En ik bestel
Een kopje koffie (zonder de suiker)
Een kopje koffie (ik ben een gebruiker)
Een kopje koffie (een kopje koffie)
Een kopje koffie...
Om goed gehydrateerd te blijven moet een mens goed drinken. Velen kiezen in de regel voor koffie in de ochtend, daar dit hen de boost geeft die ze nodig hebben om wakker te worden en enige vorm van productiviteit te kunnen behalen. Koffie zorgt inderdaad voor een versneld wakker worden en een hogere alertheid, al betekent een gebrek aan het zwarte goud een versterkte spiegeling van die wenselijke situatie. Dit werd vorige week goed duidelijk toen de koffieautomaat dienst weigerde: er was chaos alom. Vijf verschillende personen zijn bij mij komen aankloppen of ik wist waarom de koffiemachine niet werkte. De ontzetting was nog groter toen bleek dat een kwartier (!) later er nog steeds geen monteur langs was geweest. Was er dan geen noodplan? Waarom is er geen oploskoffie, dit is toch geen werksituatie? Ik moest ze het antwoord schuldig blijven.
Er werd mij die ochtend iets duidelijk. Terwijl ik mijn dagelijkse thee dronk zag ik iets onderin mijn glas zitten. Iets dat koffiedrinkers niet zullen zien door het donkere goedje heen. Het was onafhankelijkheid.
VOF de kunst - Een kopje koffie
Ik sta op, nog niet wakker
Ik wankel door 't huis als een stakker
Maar ondanks alles haal ik m'n doel
Op 't gevoel
Ja, ik ben 'n gebruiker
Het pure spul dus zonder de suiker
Ik giet 't zwarte goud in een kop
En ik leef weer op
Een kopje koffie
En de markt wordt stabieler
De grote winkels werken als dealer
Een Angolees of Braziliaan levert 't aan
Het bevat caffeine
Ik loop erop als was het benzine
Espresso, supra, altijd loodvrij
Dus doet u mij
Een kopje koffie
Een kopje koffie
Over de verzuiling heen
Is er troost voor iedereen
In de uren van nood en ontbering
Neem d'r nog 1
Een kopje koffie
Een kopje koffie
Een kopje koffie
Een kopje koffie
Al die lui op kantoren
Je mag ze in principe niet storen
Maar als de koffiejuffrouw 't wil
Ligt alles stil
En de school, de fabrieken
De universiteit, de klinieken
Al die tenten drijven Godlof nog steeds op
Een kopje koffie
Een kopje koffie
Een kopje koffie
Sterke drank, sigaretten
We slibben langzaam dicht en vervetten
En al relaxend gaan we kapot
Aan ons genot
Maar ik hou van beschaving
Ik wil een keurig nette verslaving
Na al die jaren weet ik 't wel
En ik bestel
Een kopje koffie (zonder de suiker)
Een kopje koffie (ik ben een gebruiker)
Een kopje koffie (een kopje koffie)
Een kopje koffie...
Wednesday 15 December 2010
Vervroeging
This message will be in Dutch, cause it addresses a Dutch matter: The public transport in Nijmegen.
De volgende blog heb ik geschreven zonder revisie, een stijl die ik bij wijze van experiment vaker wil proberen omdat deze danwel minder stijlvol is, maar in mijn mening puurder is dan het verbeteren van eerder geschreven teksten.
Het lijkt wel alsof het gewoon niet goed mag gaan, alsof ik in mijn eentje ervoor moet zorgen dat het aloude beroep van smid zal blijven voortbestaan in de vorm van de plaatselijke fietsenmaker. Wist ik de klap van het verlies van mijn fietsstuur in eerste instantie nog te counteren met een nieuw stuur en een nieuw stuurkolomonderdeel dat ik zelf in elkaar zette, het lot sloeg een week later terug doormiddel van een gemankeerde kogellager. Het mocht gewoon niet zo zijn, mijn fiets moest weg ter reparatie.
Nu is dit tot zover prima, zij het niet dat de reparatie van een fiets wegens drukte een dag duurt. En gedurende die dag dient een mens zich toch te verplaatsen - ook over grotere afstanden. De burgerij heeft hiervoor een prima oplossing bedacht in de vorige eeuw: het openbaar vervoer.
En met dit openbaar vervoer komen we bij de kern van mijn betoog. Dat de NS altijd problemen heeft, daar zijn we aan gewend. Dat een trein of een bus vertraging heeft, daar kan ik inkomen. Zo kan het voorkomen dat er vaak voor een rood licht gewacht moet worden, of dat het kortweg erg druk op de weg is. Dit soort externe tussenkomsten zorgen voor een niet kunnen nakomen van de dienstregeling waarvan ik vind dat je begrijp moet kunnen tonen. Er is echter een zaak die ik niet kan rijmen met belofte en fatsoen; een in Nijmegen terugkerend fenomeen dat mij tot grote ergernis drijft: het te vroeg vertrekken van bussen. Het is meer regel dan uitzondering dat een bus te vroeg langs een halte komt. Dit zorgt ervoor dat de punctuele mens voor wie elke minuut er een is vaak de bus mist en onterecht moet wachten tot de volgende voorbij komt. Vaak betreft de "vervroeging" een minuut of twee, maar naarmate de avond vordert neemt ook de vervroeging toe. Zo zal men wanneer hij of zij de laatste bus van 00:24 uur wil halen rond 00:10 uur op de bushalte aanwezig moeten zijn. Zo niet, dan resulteert dit in taxikosten, gemiste treinen of lange avondwandelingen richting bestemming.
Dit kan zo niet langer. Bussen die voorlopen op hun schema dienen netjes te wachten totdat zij weer op de beloofde tijd de haltes zullen passeren. Ik heb begrip voor chauffeurs die denken: ,,Hoe harder ik rijd, hoe sneller mijn dienst erop zit en hoe eerder ik naar huis kan", maar goedkeuren of zelfs tolereren kan ik het niet. Het is tijd dat de busmaatschappijen en de gemeente hierop gaan toezien en de reiziger weer op nummer 1 zetten, en niet de dus of hun chauffeur.
De volgende blog heb ik geschreven zonder revisie, een stijl die ik bij wijze van experiment vaker wil proberen omdat deze danwel minder stijlvol is, maar in mijn mening puurder is dan het verbeteren van eerder geschreven teksten.
Het lijkt wel alsof het gewoon niet goed mag gaan, alsof ik in mijn eentje ervoor moet zorgen dat het aloude beroep van smid zal blijven voortbestaan in de vorm van de plaatselijke fietsenmaker. Wist ik de klap van het verlies van mijn fietsstuur in eerste instantie nog te counteren met een nieuw stuur en een nieuw stuurkolomonderdeel dat ik zelf in elkaar zette, het lot sloeg een week later terug doormiddel van een gemankeerde kogellager. Het mocht gewoon niet zo zijn, mijn fiets moest weg ter reparatie.
Nu is dit tot zover prima, zij het niet dat de reparatie van een fiets wegens drukte een dag duurt. En gedurende die dag dient een mens zich toch te verplaatsen - ook over grotere afstanden. De burgerij heeft hiervoor een prima oplossing bedacht in de vorige eeuw: het openbaar vervoer.
En met dit openbaar vervoer komen we bij de kern van mijn betoog. Dat de NS altijd problemen heeft, daar zijn we aan gewend. Dat een trein of een bus vertraging heeft, daar kan ik inkomen. Zo kan het voorkomen dat er vaak voor een rood licht gewacht moet worden, of dat het kortweg erg druk op de weg is. Dit soort externe tussenkomsten zorgen voor een niet kunnen nakomen van de dienstregeling waarvan ik vind dat je begrijp moet kunnen tonen. Er is echter een zaak die ik niet kan rijmen met belofte en fatsoen; een in Nijmegen terugkerend fenomeen dat mij tot grote ergernis drijft: het te vroeg vertrekken van bussen. Het is meer regel dan uitzondering dat een bus te vroeg langs een halte komt. Dit zorgt ervoor dat de punctuele mens voor wie elke minuut er een is vaak de bus mist en onterecht moet wachten tot de volgende voorbij komt. Vaak betreft de "vervroeging" een minuut of twee, maar naarmate de avond vordert neemt ook de vervroeging toe. Zo zal men wanneer hij of zij de laatste bus van 00:24 uur wil halen rond 00:10 uur op de bushalte aanwezig moeten zijn. Zo niet, dan resulteert dit in taxikosten, gemiste treinen of lange avondwandelingen richting bestemming.
Dit kan zo niet langer. Bussen die voorlopen op hun schema dienen netjes te wachten totdat zij weer op de beloofde tijd de haltes zullen passeren. Ik heb begrip voor chauffeurs die denken: ,,Hoe harder ik rijd, hoe sneller mijn dienst erop zit en hoe eerder ik naar huis kan", maar goedkeuren of zelfs tolereren kan ik het niet. Het is tijd dat de busmaatschappijen en de gemeente hierop gaan toezien en de reiziger weer op nummer 1 zetten, en niet de dus of hun chauffeur.
Subscribe to:
Posts (Atom)
