Allerhande blog

Ik ben foto’s aan het uploaden. Het is een manier om je leven te delen met anderen, ook al zijn ze zo ver weg van je. Toch gek wanneer je dit met vroeger vergelijkt. Mensen hadden toen enkel foto-albums thuis en de enige persoon die de foto’s nog meer te zien kreeg – buiten henzelf en degenen waaraan deze foto’s werden laten zien – was de medewerker van het fotolaboratorium. Deze persoon heeft vele levens voorbij zien komen. Mensen geboren zien worden en anderen net zo snel weer zien verdwijnen uit de vakantiekiekjes. Een vreemde gewaarwording waarover ook een prachtige film is gemaakt met Robin Williams in de hoofdrol.
Maar tegenwoordig staan foto’s op internet en hebben miljoenen toegang tot je kiekjes. En dus niet enkel de mensen die je kent, maar bijvoorbeeld ook je toekomstige baas (of toch niet na die dronken foto’s) en die stalkende kerel die je vriendin al jaren lastig valt omdat zij hem ooit een date toegezegd zou hebben. Voor sommigen is dit een enge gedachte, maar niet voor mij. Allemaal onderdeel van het leven, dat is zoals ik het zie. We leven in een wereld waarin iedereen met elkaar verbonden is, en zelfs het kleinste uithoekje van de aarde is te bereiken wanneer we willen. Honderden satellieten circelen om onze planeet heen om de laatste roddels over Go Ahead Eagles naar Arend de Jong in Brisbane te kunnen sturen en om Chelsea van negen in Kaapstad foto’tjes te laten downloaden van haar vriendinnetje die in Chicago naar het concert van Britney Spears is geweest.
Voor sommige mensen is dit volstrekt onnodig, maar ik vind het maar handig. Zo blijf ook ik gemakkelijk in contact met iedereen in Nederland, en is de enige spelbreker de dikke Russin in de kamer naast mij die het internet maar blijft resetten. Het grootste gevaar voor technologie is dan ook niet technologie zelf, maar de analoge mens (zo blijkt). Hoewel analoog misschien niet het juiste woord is. Want hoe goed zit ons lichaam in elkaar?! Organische “technologie” is nog steeds vele malen intelligenter en ik denk dat dit ook voor altijd zo zal blijven. Maar voor ik te ver afdwaal ga ik maar weer terug naar mijn gebruik van technologie. Want ik heb zojuist de laatste foto’s weer op hyves en facebook gezet. Blijkbaar zijn wij namelijk nog niet zó goed geintegreerd dat deze systemen in elkaar overlopen. Mijn voorkeur? Hyves, het is namelijk veel uitgebreider, gebruiksvriendelijker (overzichtelijker) en het heeft veel potentie. Dubbel werk dus, maar voor een goed doel ;-).
Vandaag een rustig dagje met vroeg in de avond nog Engels college en daarna waarschijnlijk even hardlopen. Ik wil weer in vorm komen, maar door mijn blessure van oktober tot januari en de onmogelijkheid tot veel sporten in Dublin is hier wel de klad ingekomen. Het weer ziet er in ieder geval goed uit, en hopelijk blijft het ook vanavond nog droog zodat ik niet ziek word.



Dan nog even over DOVO, want daar gaat het niet goed mee. Hier baal ik zeker wel van, daar ik ook niet even langs de lijn tegen ze kan schreeuwen dat ze eens wat harder door moeten lopen en fatsoenlijk voetbal moeten laten zien. Hoewel dat laatste nog niet eens zoveel uitmaakt op dit moment. Wanneer je voorlaatste staat is het zaak om gewoon een keer meer doelpunten te maken dan je tegenstander, en hier schort het al maanden aan. Hoe ze dat met zo’n selectie voor elkaar krijgen? Geen idee, want in potentie is dit een selectie die in de top vijf moet kunnen spelen. Het gebrek aan goede verdedigers en een mentaliteitsprobleem in de eerste helft van de competitie braken en breken de club gewoon op, en dat is zonde. Volgend jaar dan maar voor het kampioenschap, maar dan wel die in de eerste klasse. En dat is schandalig, daar de topklasse over twee jaar ingaat en clubs zich moeten plaatsen voor dit kampioenenbal. Wanneer je dan niet in de hoofdklasse speelt is dit onmogelijk, en dient het jaar erop het kampioenschap wéér te worden behaald (in de veredelde hoofdklasse wel te verstaan). Een moeilijke opgave, zeker doordat de dagelijkse leiding van de club er al jaren een potje van maakt en sponsoren weglopen. Het wordt tijd dat dit eens anders gaat. Maar daar heb ik geen invloed op, dus voor mij is het afwachten. Gelukkig gaat mijn deskundige vader nog wel wekelijks naar de wedstrijden, maar ook hij ziet weinig lichtpunten. Nu maar hopen dat tijdens de derby op 4 april tegen GVVV er weer een keer punten worden gepakt. Zou een mooie opsteker zijn voor een elftal dat er nu wel hard voor vecht, maar gewoon de handigheid en de juiste instelling mist.
Verder een tijdje geleden de beste wedstrijd van Ajax in het huidige seizoen gezien: de Amsterdammers verdienden de winst tegen Marseille, daar waren zelfs de chauvinistische Fransen in de pub het over eens. Helaas mocht het niet zo zijn, maar heb ik genoeg aanknopingspunten voor aankomend jaar gezien. Dit is blijkbaar niet mijn voetbaljaar. Zelf geen enkele officiële wedstrijd kunnen spelen (enkel oefenwedstrijden voor het eerste en tweede), mijn eigen club in degradatienood en Ajax dat wederom het kampioenschap aan zich voorbij laat gaan. Volgend jaar zin ik op revanche, en zal vooral mijzelf willen bewijzen op het veld. Voetballend ben ik gegroeid dit jaar, en dat wil ik wel eens laten zien. Lichamelijke ongemakken staan dat nog steeds in de weg, maar deze zomer wil ik hard werken aan mijn herstel. En bij welke club ik volgend jaar ga spelen? Ik ben er nog niet over uit. FC Kunde heeft mij enigzins teleurgesteld, hoewel ik daar veel vrienden bij heb gemaakt de afgelopen twee seizoenen. Gelukkig heb ik ook nog andere opties, en ik moet binnenkort maar eens met een aantal mensen praten over hoe dit aan te pakken. Ten slotte wil ik volgend jaar met de BC ULTRAS (ons zaalvoetbalteam van de interne Radboud competitie) kampioen worden en promotie maken naar de eerste klasse. We hebben veel talent en zelfs materiaal voor een tweede team. Ik ben benieuwd.

Tot zover weer even mijn blog. Ik ga weer even verder met de dagelijkse gang van zaken zoals boodschappen doen en koken voor vanavond.