Maandagochtend. Ik heb zojuist een gigantisch pak sneeuw getrotseerd en zit hier nu met koude en natte voeten achter mijn pc’tje op mijn werk. Het is een week voor de kerst, wat ervoor zorgt dat de uni nagenoeg uitsterft. Kans voor mij om eens wat klussen te gaan doen die al veel te lang hier liggen.
Om goed gehydrateerd te blijven moet een mens goed drinken. Velen kiezen in de regel voor koffie in de ochtend, daar dit hen de boost geeft die ze nodig hebben om wakker te worden en enige vorm van productiviteit te kunnen behalen. Koffie zorgt inderdaad voor een versneld wakker worden en een hogere alertheid, al betekent een gebrek aan het zwarte goud een versterkte spiegeling van die wenselijke situatie. Dit werd vorige week goed duidelijk toen de koffieautomaat dienst weigerde: er was chaos alom. Vijf verschillende personen zijn bij mij komen aankloppen of ik wist waarom de koffiemachine niet werkte. De ontzetting was nog groter toen bleek dat een kwartier (!) later er nog steeds geen monteur langs was geweest. Was er dan geen noodplan? Waarom is er geen oploskoffie, dit is toch geen werksituatie? Ik moest ze het antwoord schuldig blijven.
Er werd mij die ochtend iets duidelijk. Terwijl ik mijn dagelijkse thee dronk zag ik iets onderin mijn glas zitten. Iets dat koffiedrinkers niet zullen zien door het donkere goedje heen. Het was onafhankelijkheid.
VOF de kunst - Een kopje koffie
Ik sta op, nog niet wakker
Ik wankel door 't huis als een stakker
Maar ondanks alles haal ik m'n doel
Op 't gevoel
Ja, ik ben 'n gebruiker
Het pure spul dus zonder de suiker
Ik giet 't zwarte goud in een kop
En ik leef weer op
Een kopje koffie
En de markt wordt stabieler
De grote winkels werken als dealer
Een Angolees of Braziliaan levert 't aan
Het bevat caffeine
Ik loop erop als was het benzine
Espresso, supra, altijd loodvrij
Dus doet u mij
Een kopje koffie
Een kopje koffie
Over de verzuiling heen
Is er troost voor iedereen
In de uren van nood en ontbering
Neem d'r nog 1
Een kopje koffie
Een kopje koffie
Een kopje koffie
Een kopje koffie
Al die lui op kantoren
Je mag ze in principe niet storen
Maar als de koffiejuffrouw 't wil
Ligt alles stil
En de school, de fabrieken
De universiteit, de klinieken
Al die tenten drijven Godlof nog steeds op
Een kopje koffie
Een kopje koffie
Een kopje koffie
Sterke drank, sigaretten
We slibben langzaam dicht en vervetten
En al relaxend gaan we kapot
Aan ons genot
Maar ik hou van beschaving
Ik wil een keurig nette verslaving
Na al die jaren weet ik 't wel
En ik bestel
Een kopje koffie (zonder de suiker)
Een kopje koffie (ik ben een gebruiker)
Een kopje koffie (een kopje koffie)
Een kopje koffie...
Monday 20 December 2010
Wednesday 15 December 2010
Vervroeging
This message will be in Dutch, cause it addresses a Dutch matter: The public transport in Nijmegen.
De volgende blog heb ik geschreven zonder revisie, een stijl die ik bij wijze van experiment vaker wil proberen omdat deze danwel minder stijlvol is, maar in mijn mening puurder is dan het verbeteren van eerder geschreven teksten.
Het lijkt wel alsof het gewoon niet goed mag gaan, alsof ik in mijn eentje ervoor moet zorgen dat het aloude beroep van smid zal blijven voortbestaan in de vorm van de plaatselijke fietsenmaker. Wist ik de klap van het verlies van mijn fietsstuur in eerste instantie nog te counteren met een nieuw stuur en een nieuw stuurkolomonderdeel dat ik zelf in elkaar zette, het lot sloeg een week later terug doormiddel van een gemankeerde kogellager. Het mocht gewoon niet zo zijn, mijn fiets moest weg ter reparatie.
Nu is dit tot zover prima, zij het niet dat de reparatie van een fiets wegens drukte een dag duurt. En gedurende die dag dient een mens zich toch te verplaatsen - ook over grotere afstanden. De burgerij heeft hiervoor een prima oplossing bedacht in de vorige eeuw: het openbaar vervoer.
En met dit openbaar vervoer komen we bij de kern van mijn betoog. Dat de NS altijd problemen heeft, daar zijn we aan gewend. Dat een trein of een bus vertraging heeft, daar kan ik inkomen. Zo kan het voorkomen dat er vaak voor een rood licht gewacht moet worden, of dat het kortweg erg druk op de weg is. Dit soort externe tussenkomsten zorgen voor een niet kunnen nakomen van de dienstregeling waarvan ik vind dat je begrijp moet kunnen tonen. Er is echter een zaak die ik niet kan rijmen met belofte en fatsoen; een in Nijmegen terugkerend fenomeen dat mij tot grote ergernis drijft: het te vroeg vertrekken van bussen. Het is meer regel dan uitzondering dat een bus te vroeg langs een halte komt. Dit zorgt ervoor dat de punctuele mens voor wie elke minuut er een is vaak de bus mist en onterecht moet wachten tot de volgende voorbij komt. Vaak betreft de "vervroeging" een minuut of twee, maar naarmate de avond vordert neemt ook de vervroeging toe. Zo zal men wanneer hij of zij de laatste bus van 00:24 uur wil halen rond 00:10 uur op de bushalte aanwezig moeten zijn. Zo niet, dan resulteert dit in taxikosten, gemiste treinen of lange avondwandelingen richting bestemming.
Dit kan zo niet langer. Bussen die voorlopen op hun schema dienen netjes te wachten totdat zij weer op de beloofde tijd de haltes zullen passeren. Ik heb begrip voor chauffeurs die denken: ,,Hoe harder ik rijd, hoe sneller mijn dienst erop zit en hoe eerder ik naar huis kan", maar goedkeuren of zelfs tolereren kan ik het niet. Het is tijd dat de busmaatschappijen en de gemeente hierop gaan toezien en de reiziger weer op nummer 1 zetten, en niet de dus of hun chauffeur.
De volgende blog heb ik geschreven zonder revisie, een stijl die ik bij wijze van experiment vaker wil proberen omdat deze danwel minder stijlvol is, maar in mijn mening puurder is dan het verbeteren van eerder geschreven teksten.
Het lijkt wel alsof het gewoon niet goed mag gaan, alsof ik in mijn eentje ervoor moet zorgen dat het aloude beroep van smid zal blijven voortbestaan in de vorm van de plaatselijke fietsenmaker. Wist ik de klap van het verlies van mijn fietsstuur in eerste instantie nog te counteren met een nieuw stuur en een nieuw stuurkolomonderdeel dat ik zelf in elkaar zette, het lot sloeg een week later terug doormiddel van een gemankeerde kogellager. Het mocht gewoon niet zo zijn, mijn fiets moest weg ter reparatie.
Nu is dit tot zover prima, zij het niet dat de reparatie van een fiets wegens drukte een dag duurt. En gedurende die dag dient een mens zich toch te verplaatsen - ook over grotere afstanden. De burgerij heeft hiervoor een prima oplossing bedacht in de vorige eeuw: het openbaar vervoer.
En met dit openbaar vervoer komen we bij de kern van mijn betoog. Dat de NS altijd problemen heeft, daar zijn we aan gewend. Dat een trein of een bus vertraging heeft, daar kan ik inkomen. Zo kan het voorkomen dat er vaak voor een rood licht gewacht moet worden, of dat het kortweg erg druk op de weg is. Dit soort externe tussenkomsten zorgen voor een niet kunnen nakomen van de dienstregeling waarvan ik vind dat je begrijp moet kunnen tonen. Er is echter een zaak die ik niet kan rijmen met belofte en fatsoen; een in Nijmegen terugkerend fenomeen dat mij tot grote ergernis drijft: het te vroeg vertrekken van bussen. Het is meer regel dan uitzondering dat een bus te vroeg langs een halte komt. Dit zorgt ervoor dat de punctuele mens voor wie elke minuut er een is vaak de bus mist en onterecht moet wachten tot de volgende voorbij komt. Vaak betreft de "vervroeging" een minuut of twee, maar naarmate de avond vordert neemt ook de vervroeging toe. Zo zal men wanneer hij of zij de laatste bus van 00:24 uur wil halen rond 00:10 uur op de bushalte aanwezig moeten zijn. Zo niet, dan resulteert dit in taxikosten, gemiste treinen of lange avondwandelingen richting bestemming.
Dit kan zo niet langer. Bussen die voorlopen op hun schema dienen netjes te wachten totdat zij weer op de beloofde tijd de haltes zullen passeren. Ik heb begrip voor chauffeurs die denken: ,,Hoe harder ik rijd, hoe sneller mijn dienst erop zit en hoe eerder ik naar huis kan", maar goedkeuren of zelfs tolereren kan ik het niet. Het is tijd dat de busmaatschappijen en de gemeente hierop gaan toezien en de reiziger weer op nummer 1 zetten, en niet de dus of hun chauffeur.
Thursday 9 September 2010
Met pijnlijke gevolgen
Blessureleed. Ooit behoorde ook ik tot de ‘lucky-few’ die zich hierbij niets voor kunnen stellen. Tegenwoordig schaar ik mij in de categorie Mannen van glas. Troost is dat ik mij in gezelschap bevind van ’s werelds grootste sterren ooit. De bekendste glazen lichamen behoren toe tot Marco van Basten en Arjen Robben. Ik schaar mij – zoals u wellicht zult begrijpen – graag in dat rijtje. Als je dan toch mank bent, doe het dan goed.
Dat je voorzichtig met blessures moet zijn bewijst San Marco nog maar eens. Nog immer voetballend bij AFC voelde hij zich de afgelopen maanden toch weer niet helemaal happy. Resultaat: nogmaals een operatie. Onze held van ’88 laat zien dat risico’s weliswaar bij het vak horen, maar dat wekelijks een spuit in je enkel rammen er wel toe leidt dat je op je veertigste nog steeds in je zult moeten laten zagen. Al eerder noemde ik de naam Robben. De geboren Bedumer (en daardoor voel ik mij met mijn Groningse achtergrond natuurlijk helemaal verbonden) stond afgelopen zomer centraal in de internationale pers. Iedereen vergat de honger in Afrika, moordende Arnhemmers en andere ellende omdat onze gouden linkspoot zijn hamstring scheurde met een onschuldig hakje. Het WK was echter niet over voor Robben, er werd een oplossing gevonden. Een beul en parttime sm-folteraar uit Kralingen wist hoe hij de buitenspeler in luttele dagen klaar zou kunnen stomen voor Afrika. En zo geschiedde het. Robben werkte, incasseerde en miste in de finale dé kans op de overwinning en daarmee de Wereldcup. Nadat de oranje tranen gedroogd waren huilde men in München echter nog na. Hun topper was door ein Holländer zodanig om zeep geholpen dat zij nu met de gebakken peren zaten. Het glas was weer gesprongen, en niet in de vorm van een repareerbaar sterretje in de voorruit. Robben en het Nederlands elftal namen het risico, en nu moet Bayern op de blaren zitten. Terecht dat zij om opheldering vragen bij de KNVB. Terecht dat ze boos zijn.
Er is echter één ding dat je nooit mag vergeten: hoe vaak iemand ook geblesseerd is en hoe vervelend dat ook kan zijn, heb alsjeblieft respect voor deze personen. Zij zijn in staat om werkelijk alles te geven voor hun liefde voor het spelletje. Of het nu op topniveau is in de Champions League, bij AFC in het tweede of in FC Kunde 3: het verlangen is groter dan de geest.
Dat je voorzichtig met blessures moet zijn bewijst San Marco nog maar eens. Nog immer voetballend bij AFC voelde hij zich de afgelopen maanden toch weer niet helemaal happy. Resultaat: nogmaals een operatie. Onze held van ’88 laat zien dat risico’s weliswaar bij het vak horen, maar dat wekelijks een spuit in je enkel rammen er wel toe leidt dat je op je veertigste nog steeds in je zult moeten laten zagen. Al eerder noemde ik de naam Robben. De geboren Bedumer (en daardoor voel ik mij met mijn Groningse achtergrond natuurlijk helemaal verbonden) stond afgelopen zomer centraal in de internationale pers. Iedereen vergat de honger in Afrika, moordende Arnhemmers en andere ellende omdat onze gouden linkspoot zijn hamstring scheurde met een onschuldig hakje. Het WK was echter niet over voor Robben, er werd een oplossing gevonden. Een beul en parttime sm-folteraar uit Kralingen wist hoe hij de buitenspeler in luttele dagen klaar zou kunnen stomen voor Afrika. En zo geschiedde het. Robben werkte, incasseerde en miste in de finale dé kans op de overwinning en daarmee de Wereldcup. Nadat de oranje tranen gedroogd waren huilde men in München echter nog na. Hun topper was door ein Holländer zodanig om zeep geholpen dat zij nu met de gebakken peren zaten. Het glas was weer gesprongen, en niet in de vorm van een repareerbaar sterretje in de voorruit. Robben en het Nederlands elftal namen het risico, en nu moet Bayern op de blaren zitten. Terecht dat zij om opheldering vragen bij de KNVB. Terecht dat ze boos zijn.
Er is echter één ding dat je nooit mag vergeten: hoe vaak iemand ook geblesseerd is en hoe vervelend dat ook kan zijn, heb alsjeblieft respect voor deze personen. Zij zijn in staat om werkelijk alles te geven voor hun liefde voor het spelletje. Of het nu op topniveau is in de Champions League, bij AFC in het tweede of in FC Kunde 3: het verlangen is groter dan de geest.
Tuesday 31 August 2010
Niet-weer
“Walking down canal street…” Met dit nummer loop ik al dagen in mijn hoofd. Niet omdat ik onlangs van lichte zeden heb willen smullen of omdat ik als brassende bal door het leven ga. Nee, het is het letterlijke straatbeeld dat mij melodieus laat hummen. Het zal niemand ontschoten zijn dat de laatste dagen onze zo fijn geplaveide en geasfalteerde wegen met regelmaat veranderen in een subtropische rivier waar Centerparcs nog een puntje aan kan zuigen. Het aandeel van Joops Kano’s is gestegen tot het niveau van 1995 en het gerucht gaat dat de TROS een deal heeft gesloten met de KLPD om de drieëntwintig snelheidscamera’s langs de Graafseweg te kunnen gebruiken voor het nieuwe seizoen van Ter land, ter zee en in de lucht. Dit kwam de Grootste Familie goed uit, daar het originele plan om Fiets ‘m erin dit jaar in Nijmegen te houden spaak liep omdat de AFAC alle fietsen van de deelnemers had afgevoerd. Fiets buiten de klem? Jammer dan. Naar verluidt loopt Johan Vlemmix nog steeds ergens rond Plein ’44 op zoek naar een gleuf voor zijn ijzeren ros.
Als je denkt dat regen je parten speelt – wanneer je ein-de-lijk het juiste shirtje bij die riem hebt gevonden en je haar zo mooi gestijld is, denk dan eens aan anderen die er zoveel last van hebben. Pakistan? Nee, dat valt wel mee, die komen er wel overeen. Al die steun voor die gekke Aziaten, tsss. Modderstromen in Zuid-Amerika? Ben je gek, die bouwen zo weer een nieuw hutje. Nee, de mensen die het écht moeilijk hebben zijn onze boeren. Wat onze proletariërs wel niet doormaken, het is ongelofelijk. Het begon eerst al met die droogte begin deze zomer. Elke dag moesten zij hun kapitale boerderijen uit om de sprinklers in gang te zetten. Kom d’r maar eens om! En dan denk je dat je alles gehad hebt, komt er ook nog eens een periode van regen overheen! Gelukkig laat de Nederlandse boer zich niet kennen. Neen. De beste man gooit gewoon de aardappelprijs omhoog. Een bakje frites mag best 20 cent meer kosten, er worden namelijk wel 2 hele aardappels voor gebruikt! Het zou toch ook oneerlijk zijn om in te moeten leveren? Het is toch ook niet zo dat iemand met een kantoorbaan moet inleveren omdat er minder omzet in het bedrijf is?
Volgens sommige gelovigen is regen een straf van God. De Heer laat zo de slechte mensen laat voelen wat zij hebben misdaan. Volgens mij is regen gewoon een bak ellende die vooral de mensen raakt die er het minste aan kunnen doen. Arme mensen uit Pakistan die al niets om handen hadden worden door een krachtige golf dertig jaar terug in de tijd gespoeld. Geen hulp van buitenaf, niet de kennis en de mogelijkheden om het in de toekomst te voorkomen.
Ik offer mijzelf dan graag op. Laat mij maar lekker een paar keer extra door de regen fietsen. Laat hier nog maar een oogst verregenen. Ik luister graag nog een week naar het geklaag van boeren als dat betekent dat al het water dat hier valt elders in de wereld voor wat meer zonneschijn zorgt.
Als je denkt dat regen je parten speelt – wanneer je ein-de-lijk het juiste shirtje bij die riem hebt gevonden en je haar zo mooi gestijld is, denk dan eens aan anderen die er zoveel last van hebben. Pakistan? Nee, dat valt wel mee, die komen er wel overeen. Al die steun voor die gekke Aziaten, tsss. Modderstromen in Zuid-Amerika? Ben je gek, die bouwen zo weer een nieuw hutje. Nee, de mensen die het écht moeilijk hebben zijn onze boeren. Wat onze proletariërs wel niet doormaken, het is ongelofelijk. Het begon eerst al met die droogte begin deze zomer. Elke dag moesten zij hun kapitale boerderijen uit om de sprinklers in gang te zetten. Kom d’r maar eens om! En dan denk je dat je alles gehad hebt, komt er ook nog eens een periode van regen overheen! Gelukkig laat de Nederlandse boer zich niet kennen. Neen. De beste man gooit gewoon de aardappelprijs omhoog. Een bakje frites mag best 20 cent meer kosten, er worden namelijk wel 2 hele aardappels voor gebruikt! Het zou toch ook oneerlijk zijn om in te moeten leveren? Het is toch ook niet zo dat iemand met een kantoorbaan moet inleveren omdat er minder omzet in het bedrijf is?
Volgens sommige gelovigen is regen een straf van God. De Heer laat zo de slechte mensen laat voelen wat zij hebben misdaan. Volgens mij is regen gewoon een bak ellende die vooral de mensen raakt die er het minste aan kunnen doen. Arme mensen uit Pakistan die al niets om handen hadden worden door een krachtige golf dertig jaar terug in de tijd gespoeld. Geen hulp van buitenaf, niet de kennis en de mogelijkheden om het in de toekomst te voorkomen.
Ik offer mijzelf dan graag op. Laat mij maar lekker een paar keer extra door de regen fietsen. Laat hier nog maar een oogst verregenen. Ik luister graag nog een week naar het geklaag van boeren als dat betekent dat al het water dat hier valt elders in de wereld voor wat meer zonneschijn zorgt.
Thursday 29 July 2010
Heavy labour
While ago again since I blogged. It seems that it’s hard for me to find time to keep up the writing. I have plenty of ideas, annoyances and comments though.
Summer in Holland starts take go back to it’s usual form again: many clouds, 20 degrees and some occasional sun and rain. That is quite different from where I was last week: Sardinia. I was there with my friend Nikki and we had a great time around the Island. We visited Cagliari, Palau, La Maddalena and Alghero. Especially driving around on scooters on the islands of La Maddalena was a beautiful and fun experience that I will never forget, and the beautiful pics we took are evidential for the fantastic time we had. My skin is more tanned than ever, so you can say we really took every possibility we could get those nine days.
Tomorrow (tonight) I’ll be leaving Holland again, now for Riga. I will stay there with a couple of friends to chill and party around in one of the most vibrant cities of Eastern-Europe. We already bought terrible but nice jackets in purple, pink, yellow and green (all on one, yes, it’s [i]that[/i] bad) that we can wear all week. And as a bonus, it seems the weather gods are treating us with sun and 25 degrees, so I cannot wait to go!
My occupation is still known as “student”. This means I haven’t finished my Business Communication master yet. Meh. As I finished all my courses (all in one take, without even one resit) there is the obvious residu: The master thesis. I had problems choosing the subject, but now that’s (kinda) solved I need to make a jumpstart to get this thing off the ground. I’ll probably have time the second week of August, and so that must be that important week that will kick off the start of my final study assignment. I have to stop procrastinating and start working. No more delays, I’m ready to finish this matter.
And after that? Still no clue. I’m thinking about starting up a small business the coming months, probably a translation and communication advice company. So if you can help me, I would love that. I need a (almost) native speaker of Spanish who can perfectly translate from Spanish to English and back, or from Dutch to Spanish and back. Let me know, I might be able to give you a nice freelance position.
Pffff, concentration doesn’t work with me today. So, end of this blog. Hope to be in better writing shape next time, love you for reading today’s crap.
Cheers!
Summer in Holland starts take go back to it’s usual form again: many clouds, 20 degrees and some occasional sun and rain. That is quite different from where I was last week: Sardinia. I was there with my friend Nikki and we had a great time around the Island. We visited Cagliari, Palau, La Maddalena and Alghero. Especially driving around on scooters on the islands of La Maddalena was a beautiful and fun experience that I will never forget, and the beautiful pics we took are evidential for the fantastic time we had. My skin is more tanned than ever, so you can say we really took every possibility we could get those nine days.
Tomorrow (tonight) I’ll be leaving Holland again, now for Riga. I will stay there with a couple of friends to chill and party around in one of the most vibrant cities of Eastern-Europe. We already bought terrible but nice jackets in purple, pink, yellow and green (all on one, yes, it’s [i]that[/i] bad) that we can wear all week. And as a bonus, it seems the weather gods are treating us with sun and 25 degrees, so I cannot wait to go!
My occupation is still known as “student”. This means I haven’t finished my Business Communication master yet. Meh. As I finished all my courses (all in one take, without even one resit) there is the obvious residu: The master thesis. I had problems choosing the subject, but now that’s (kinda) solved I need to make a jumpstart to get this thing off the ground. I’ll probably have time the second week of August, and so that must be that important week that will kick off the start of my final study assignment. I have to stop procrastinating and start working. No more delays, I’m ready to finish this matter.
And after that? Still no clue. I’m thinking about starting up a small business the coming months, probably a translation and communication advice company. So if you can help me, I would love that. I need a (almost) native speaker of Spanish who can perfectly translate from Spanish to English and back, or from Dutch to Spanish and back. Let me know, I might be able to give you a nice freelance position.
Pffff, concentration doesn’t work with me today. So, end of this blog. Hope to be in better writing shape next time, love you for reading today’s crap.
Cheers!
Tuesday 27 April 2010
The end of an era
It’s a sad day for those who love their classics. No, nothing about old writers or historical buildings. This is about something that recently got from the present- into the history chapter of our brains: the Floppy Disk.
I never had anything with inches, but 3,5inch does recall a lot. I grew up in the late eighties, early nineties and had my first “cyber experience” with a 12” black/yellow screen IBM. It had two external drives: the 5¼" floppy disk and the 3,5" diskette. There were a few games available at that time, playable from one of these disks. Hours of fun were passed on our computer, being an “8-figure” running from “A’s” and “X’s” that were enemies that could kill you. Around the mid-nineties, more and more games were developed for home computers. We got color screens and the graphics improved dramatically. One thing did not change though: all the games were still on floppy disks. Until, yes, until the Compact Disk (or CD) kicked in. Awesome as it was, it could contain over 500 times as much data and could be read out faster than a floppy. This meant the start of the decline of use and sales of diskettes. Especially with the Cdrewriters, the introduction of the USB storage devices and the quick development of online storage, the floppy disk knew its time had come.
After retreating from the world market, Sony Japan has now also pulled the plug on it’s domestic sales of floppy disks. No more cool games on little black squares. It’s the end of an era.
I never had anything with inches, but 3,5inch does recall a lot. I grew up in the late eighties, early nineties and had my first “cyber experience” with a 12” black/yellow screen IBM. It had two external drives: the 5¼" floppy disk and the 3,5" diskette. There were a few games available at that time, playable from one of these disks. Hours of fun were passed on our computer, being an “8-figure” running from “A’s” and “X’s” that were enemies that could kill you. Around the mid-nineties, more and more games were developed for home computers. We got color screens and the graphics improved dramatically. One thing did not change though: all the games were still on floppy disks. Until, yes, until the Compact Disk (or CD) kicked in. Awesome as it was, it could contain over 500 times as much data and could be read out faster than a floppy. This meant the start of the decline of use and sales of diskettes. Especially with the Cdrewriters, the introduction of the USB storage devices and the quick development of online storage, the floppy disk knew its time had come.
After retreating from the world market, Sony Japan has now also pulled the plug on it’s domestic sales of floppy disks. No more cool games on little black squares. It’s the end of an era.
Thursday 1 April 2010
To my friends
I just got a heavy flu. It started Wednesday night and caused me to be a wreck on Thursday. I couldn’t do anything, my total body hurt and I couldn’t eat or drink anything or it would come right out of me immediately as water. Did I catch a virus? I guess so, but that couldn’t be the only thing. I hadn’t been sick for over 10 years and recently got a lot fitter. I ate well and I kept watch on my sleeping habits. Still I got sick, and I figured out why. I was too busy scoring, too busy working my ass of doing all kinds of things and I was to busy to taking a time-out now and then. My body warned me, I was asking too much from myself. Now I paid the price, I couldn’t do my last exam (statistics) today. But hey, life goes on and there’s always another chance.
The thing is, I’m not too sure what to do now. These past few days made me realise that I should really cut myself some slack now and then. For the past few months I’ve been thinking about my life after graduation (Master). Everything had to be done fast, smoothly, planned and finished. Maybe I should spend my final year as a student a bit more relaxed. Cause I’m not too sure what I want to do next year anyway. I’m only 23 years old, should I already look out for work? Or should I take some time off? Or would it be a better idea too postpone my graduation a bit, don’t care about the extra debt I will be in due to extra months of studying and take some more time to do the things I like?
One thing’s for sure, I always do the things I enjoy. Last year, 2009, was a great year for me. I went abroad to Dublin, met great people from numerous countries, made great trips to Barcelona, Paris and Sardinia, met a special girl who I’ll never forget about, found out who my real friends are, lived together with a great friend and best of all, did the things I wanted to and I liked to do.
This year (2010) is all about achieving goals, distinguish myself from all the others so I will be successful in my future career and to get acknowledged for all that. People don’t always see all the things I do, and think because I only get mediocre grades I’m just “one of the bunch”. I wanted to change that, and I hope I succeed. But it should NEVER go at cost of my well-being.
Injuries kept me from doing sports and my dad got a heart attack which made me scared. Not everything has been going so well till now. But I don’t want to be seen as a complainer and I always want to look at the bright side of things. For starters, when I was to sick to be able to do anything, my great great friend Nikki came over and took care of me, even though she wasn’t feeling so well either. And when my friends heard the news about my dad they supported me even though they hadn’t seen me for a while or they were busy at the time. These are the most important things in life: people you can trust, people you can build on and giving back to those people.
For the coming weeks I hope to speak to everybody who are important to me and figure out what to do now and what to do next year. And I want to see and talk to you all very soon, have a beer, or just on Skype, chatting about nothing. Thank you all.
The thing is, I’m not too sure what to do now. These past few days made me realise that I should really cut myself some slack now and then. For the past few months I’ve been thinking about my life after graduation (Master). Everything had to be done fast, smoothly, planned and finished. Maybe I should spend my final year as a student a bit more relaxed. Cause I’m not too sure what I want to do next year anyway. I’m only 23 years old, should I already look out for work? Or should I take some time off? Or would it be a better idea too postpone my graduation a bit, don’t care about the extra debt I will be in due to extra months of studying and take some more time to do the things I like?
One thing’s for sure, I always do the things I enjoy. Last year, 2009, was a great year for me. I went abroad to Dublin, met great people from numerous countries, made great trips to Barcelona, Paris and Sardinia, met a special girl who I’ll never forget about, found out who my real friends are, lived together with a great friend and best of all, did the things I wanted to and I liked to do.
This year (2010) is all about achieving goals, distinguish myself from all the others so I will be successful in my future career and to get acknowledged for all that. People don’t always see all the things I do, and think because I only get mediocre grades I’m just “one of the bunch”. I wanted to change that, and I hope I succeed. But it should NEVER go at cost of my well-being.
Injuries kept me from doing sports and my dad got a heart attack which made me scared. Not everything has been going so well till now. But I don’t want to be seen as a complainer and I always want to look at the bright side of things. For starters, when I was to sick to be able to do anything, my great great friend Nikki came over and took care of me, even though she wasn’t feeling so well either. And when my friends heard the news about my dad they supported me even though they hadn’t seen me for a while or they were busy at the time. These are the most important things in life: people you can trust, people you can build on and giving back to those people.
For the coming weeks I hope to speak to everybody who are important to me and figure out what to do now and what to do next year. And I want to see and talk to you all very soon, have a beer, or just on Skype, chatting about nothing. Thank you all.
Monday 25 January 2010
Dual-Process blog
15 November 2009 I wrote the following:
Winter is coming. You notice because of the early night fall, the decreasing temperature and leafs falling from trees. The most obvious signal though is the sudden entrance of the good-old winter depression.
More and more people I ran into were complaining about life, about uni, about whatever. There was this girl who was sick and tired of everything cause she wants to go abroad but simply got confused cause of all the rules, data and millions of other difficulties. All she thought was fuck uni, fuck life. ,,I wanna quit and leave all the shit that’s called university behind me”.
And then there was that moment I got caught by the ghost of winter depression. It was a crap Saturday and I went out to watch my fav football club DOVO that was playing in Leerdam. They got 0-1 ahead, and the opponent got a red card for a reckless challenge. Still, they managed to fight themselves back in the game and win 2-1. God that sucked, especially cause it was the third week in a row they lost and the third week in a row they were actually better than the opponent. But okay, these things happen, right? So I decided to just have something a eat and focus on the match that Holland was going to play against Italy. That could be good. Well, it wasn’t. The worst game in ages by both the Dutch and the Italian national team, and a total waste of time. When I got in my dad’s car to go to the train station, I remembered I left my iPod on the kitchen table, and there was no time to recollect it cause I had to catch the train. Now this means I won’t have my iPod for two weeks as I was planning to stay in Nijmegen the next weekend. -1 on the happy scale… So you can imagine how I felt yesterday evening. All alone, crap weekend, it sucked. Then I started to think. I don’t see my friends often enough due to everybody’s crazy schedules. Most of my friends are in their master years of uni and work parttime, so there is hardly any time to grab a drink or have dinner together. Besides from that, many of them live outside Nijmegen and in order to get to them I have to travel at least for over an hour by train. And those who live in Nijmegen are busy busy busy.
25 January 2010, I wrote:
It’s 2010 now, still cold and wintery outside. So what’s up today? Well, not much. I did loads of studying the past few weeks. I had to write an essay, a research proposal and a full research report. That brought me to a total of about 20,000 words written in the past three weeks, and so my brains were kinda drained… At this moment I’m working on getting my internship at the alumni agency of the uni accepted as a part of my master thesis. I will perform a small study on the need for an internship- and job databank developed by the alumni desk, and get paid for it, so I can extend my holiday plans for this year ;-). It would be great to be able to combine this internship study and my master thesis, as I will save time by doing so.
Besides this thing I also have two other courses on my plate that include (massive) research, so enough to do in the coming weeks. Important weeks, cause this will decide whether I’ll be able to finish my master programme this June or not. With that, choices for next year come lurking around the corner. I have to think about whether I want to keep on studying in 2010/2011 or start working immediately after my Business Communication programme. I’m thinking about moving to Amsterdam and following some courses there, maybe on humanities or languages. Another option is moving to England, either Edinburgh or London to study Event Management or International Marketing Management. This second option is more expensive though, that’s a pity. And of course, it requires more effort cause I’ll have to move everything I have abroad (again). It is in interesting and eye-opening option though, so I‘ll definitely keep it in mind.
The final thing I want to do this month (February) is making holiday choices for this spring and summer. I would love to go to the United States this year, but I need a travel partner that I can count on. My great friend Alice might be that person, so maybe we’ll go together, just have to see what’ll happen. Another option (and great plan!) is to go “interrailing” with some friends from the Netherlands to Istanbul. I would love to see that city as it is the gateway between Europe and Asia; a culturally rich city that I have to see once in my life. And then, as a final choice, I would also love to go to a few nice festivals this summer. There are great (small) festivals in Easter-Europe and the Balkan that combine great music and great weather with a tremendous atmosphere. I’ll keep my eyes open for that!
Of course I already made some plans. I’ll be joining my study mates on a trip to Tallinn and Helsinki. I’m really looking forward to that, it’s gonna be a great week! I’ve never been to Scandinavia before, so it’s all new to me. We will leave on 30 April (yes, Queensday) and will stay there for about seven days. I hope that gives us plenty of times to combine sightseeing and partying.
Okay, so finally I finished my blog that I started three months ago. Being used to the winter weather and all that, I still hope spring kicks in soon. Anyway, I’m looking forward to my friend Alice coming over to Nijmegen again, my possible trip to Bergen (Norway) to visit Jurriaan and all the parties that I’ve got planned for the coming weeks (Bloody Beetroots, Slagmalsklubben, etc.). I hope you enjoyed reading my blog again, I certainly enjoyed writing in English to all of my friends again. Talk to you again in my next blog!
Oh, the pics I added are from my trips to Hamburg and Berlin last December! Enjoyed that a lot!
Winter is coming. You notice because of the early night fall, the decreasing temperature and leafs falling from trees. The most obvious signal though is the sudden entrance of the good-old winter depression.
More and more people I ran into were complaining about life, about uni, about whatever. There was this girl who was sick and tired of everything cause she wants to go abroad but simply got confused cause of all the rules, data and millions of other difficulties. All she thought was fuck uni, fuck life. ,,I wanna quit and leave all the shit that’s called university behind me”.
And then there was that moment I got caught by the ghost of winter depression. It was a crap Saturday and I went out to watch my fav football club DOVO that was playing in Leerdam. They got 0-1 ahead, and the opponent got a red card for a reckless challenge. Still, they managed to fight themselves back in the game and win 2-1. God that sucked, especially cause it was the third week in a row they lost and the third week in a row they were actually better than the opponent. But okay, these things happen, right? So I decided to just have something a eat and focus on the match that Holland was going to play against Italy. That could be good. Well, it wasn’t. The worst game in ages by both the Dutch and the Italian national team, and a total waste of time. When I got in my dad’s car to go to the train station, I remembered I left my iPod on the kitchen table, and there was no time to recollect it cause I had to catch the train. Now this means I won’t have my iPod for two weeks as I was planning to stay in Nijmegen the next weekend. -1 on the happy scale… So you can imagine how I felt yesterday evening. All alone, crap weekend, it sucked. Then I started to think. I don’t see my friends often enough due to everybody’s crazy schedules. Most of my friends are in their master years of uni and work parttime, so there is hardly any time to grab a drink or have dinner together. Besides from that, many of them live outside Nijmegen and in order to get to them I have to travel at least for over an hour by train. And those who live in Nijmegen are busy busy busy.
25 January 2010, I wrote:
It’s 2010 now, still cold and wintery outside. So what’s up today? Well, not much. I did loads of studying the past few weeks. I had to write an essay, a research proposal and a full research report. That brought me to a total of about 20,000 words written in the past three weeks, and so my brains were kinda drained… At this moment I’m working on getting my internship at the alumni agency of the uni accepted as a part of my master thesis. I will perform a small study on the need for an internship- and job databank developed by the alumni desk, and get paid for it, so I can extend my holiday plans for this year ;-). It would be great to be able to combine this internship study and my master thesis, as I will save time by doing so.
Besides this thing I also have two other courses on my plate that include (massive) research, so enough to do in the coming weeks. Important weeks, cause this will decide whether I’ll be able to finish my master programme this June or not. With that, choices for next year come lurking around the corner. I have to think about whether I want to keep on studying in 2010/2011 or start working immediately after my Business Communication programme. I’m thinking about moving to Amsterdam and following some courses there, maybe on humanities or languages. Another option is moving to England, either Edinburgh or London to study Event Management or International Marketing Management. This second option is more expensive though, that’s a pity. And of course, it requires more effort cause I’ll have to move everything I have abroad (again). It is in interesting and eye-opening option though, so I‘ll definitely keep it in mind.
The final thing I want to do this month (February) is making holiday choices for this spring and summer. I would love to go to the United States this year, but I need a travel partner that I can count on. My great friend Alice might be that person, so maybe we’ll go together, just have to see what’ll happen. Another option (and great plan!) is to go “interrailing” with some friends from the Netherlands to Istanbul. I would love to see that city as it is the gateway between Europe and Asia; a culturally rich city that I have to see once in my life. And then, as a final choice, I would also love to go to a few nice festivals this summer. There are great (small) festivals in Easter-Europe and the Balkan that combine great music and great weather with a tremendous atmosphere. I’ll keep my eyes open for that!
Of course I already made some plans. I’ll be joining my study mates on a trip to Tallinn and Helsinki. I’m really looking forward to that, it’s gonna be a great week! I’ve never been to Scandinavia before, so it’s all new to me. We will leave on 30 April (yes, Queensday) and will stay there for about seven days. I hope that gives us plenty of times to combine sightseeing and partying.
Okay, so finally I finished my blog that I started three months ago. Being used to the winter weather and all that, I still hope spring kicks in soon. Anyway, I’m looking forward to my friend Alice coming over to Nijmegen again, my possible trip to Bergen (Norway) to visit Jurriaan and all the parties that I’ve got planned for the coming weeks (Bloody Beetroots, Slagmalsklubben, etc.). I hope you enjoyed reading my blog again, I certainly enjoyed writing in English to all of my friends again. Talk to you again in my next blog!
Oh, the pics I added are from my trips to Hamburg and Berlin last December! Enjoyed that a lot!
Subscribe to:
Posts (Atom)
